Project R-2334

De rol van liver X receptoren in de macrofaag respons na myeline fagocytose (Onderzoek)

Multiple sclerose (MS) is een chronische inflammatoire aandoening van het centrale zenuwstelsel (CZS) waarin macrofagen een belangrijke rol spelen. Hoewel macrofagen beschouwd worden als een schadelijke cel populatie in MS, suggereren recente bevindingen dat macrofagen ook protectief kunnen zijn. Niettemin moeten de mechanismen die verantwoordelijk zijn voor de inductie van dit fenotype in macrofagen na myeline fagocytose nog worden opgehelderd. Eén van de mogelijke mechanismen zou de activatie van liver X receptoren (LXRs) in macrofagen kunnen zijn. LXRs zijn nucleaire receptoren met een belangrijke rol in cholesterol metabolisme, glucose metabolisme en inflammatie. LXRs worden geactiveerd door geoxideerde vormen van cholesterol of door bepaalde intermediairen van de cholesterol biosynthese pathway. Doordat myeline voor een groot deel uit cholesterol bestaat en zowel LXR activatie als myeline fagocytose mogelijk leiden tot een anti-inflammatoir fenotype in macrofagen, is het meer dan waarschijnlijk dat LXRs een rol spelen in de macrofaag respons na myeline fagocytose. Het doel van dit project is een beter inzicht te krijgen in het fenotype en de functie van macrofagen na myeline fagocytose en de onderliggende mechanismen betrokken bij de inductie van dit fenotype. Op basis van de hierboven beschreven studies en preliminaire resultaten stellen wij dat LXRs geactiveerd worden na myeline fagocytose en een protectief, anti-inflammatoir fenotype induceren in macrofagen. Om bovenstaande doelstelling te bereiken wordt er met behulp van real-time PCR bepaald of LXR respons genen geactiveerd worden na myeline fagocytose. Aan de hand van een cholesterol efflux assay wordt de functionaliteit van deze activatie bepaald. Vervolgens wordt het gevolg van LXR activatie na myeline fagocytose op macrofaag functie en fenotype bepaald op verschillende niveaus. Ten eerste wordt door middel van immunocytochemie de expressie van verschillende oppervlaktereceptoren bepaald. Ten tweede worden ROS, NO en cytokine productie door macrofagen bestudeerd aan de hand van respectievelijk DHR assays, Gries reagent assays en ELISAs. Ten slotte worden de in vitro resultaten in vivo gevalideerd door gebruik te maken van het experimentele auto-immune encephalomyelitis (EAE) en het cuprizone muis model. Resultaten uit de in vivo experimenten zullen opheldering geven betreffende de invloed van LXR activatie in macrofagen op EAE pathologie en op demyelinisatie en remyelinisatie in het CZS. Resultaten uit deze studie zullen zeker leiden tot een vergrote kennis betreffende de rol die LXRs spelen in de inductie van een protectief fenotype in macrofagen na myeline fagocytose. Daarnaast kan de vergaarde kennis in deze studie aanleiding geven tot de ontwikkeling van nieuwe, efficiëntere therapieën voor MS. 

01 oktober 2009 - 30 september 2013