David Volders

In 2012 verloor dr. David Volders zijn hart aan Vancouver. “De stad, de omliggende natuur, en de mensen – Canadezen zijn echt superaardig. Ik wist meteen: als ik ooit de kans krijg om hier te wonen en werken, dan ga ik geen seconde twijfelen”, lacht de UHasselt-alumnus. Vier jaar later vertrok hij naar Canada om er een fellowship te volgen in neuro-interventie. Vandaag leidt hij als professor neuroradiologie de afdeling Neuro-interventie in het Queen Elizabeth II Health Sciences Centre in Halifax, waar hij zelf de volgende generatie superspecialisten opleidt.

Het beste van vele werelden

“Als dokter met een Europees diploma is het allesbehalve vanzelfsprekend om in Noord-Amerika een goede job te vinden. Je moet jezelf bewijzen door allerlei strenge selectieprocessen, maar dankzij mijn superspecialisatie is het mij wel gelukt” vertelt dr. David Volders. “Gelukkig maar, want dit is echt mijn droomjob. Neuro-interventie is een buitengewoon fascinerend vakgebied waarin je echt het verschil kan maken. Met minimaal invasieve behandelingen kunnen we bijvoorbeeld bloedklonters bij een beroerte in een recordtempo verhelpen, waardoor patiënten snel herstellen. En in mijn academische positie is er aan afwisseling bovendien nooit een gebrek. Patiënten behandelen, onderzoek voeren en coördineren, of fellows opleiden: ik mag het allemaal doen. Deze job biedt me echt het allerbeste van vele werelden.”

1. Na de middelbare school ging ik geneeskunde studeren, omdat…

ik al vanaf jonge leeftijd wist dat ik dokter wou worden. Mijn moeder, een verpleegkundige, nam me als kind soms mee naar het ziekenhuis en dat fascineerde mij mateloos. In de middelbare school hield ik van wetenschappen, en het idee om mensen te helpen – hoe cliché ook – trok me enorm aan. Dokter worden was altijd mijn droom.

2. Wat studeren in Diepenbeek zo bijzonder maakte, was…

de persoonlijke aanpak, de lessen in kleine groepen en de directe koppeling tussen theorie en praktijk. Zelfs vakken als fysica en chemie werden meteen relevant gemaakt voor de klinische praktijk. Dat werkte enorm motiverend. Daarnaast was ook het studentenleven in Diepenbeek toch echt uniek. De geneeskundestudenten vormden een hechte vriendengroep, die zelfs na de overstap naar Leuven sterk bleef. Kameraderie van de bovenste plank.

3. Mijn favoriete plekje op de campus, was …

De agora. Iedereen had er zo zijn eigen hoekje. Je wist meteen: dit is geneeskunde-territorium en de economie-studenten zitten aan de andere kant. (lacht)

4. De docent die mij het meest inspireerde, was ….

professor Steels. Zijn passie voor zijn vak werkte zo aanstekelijk dat je hem absoluut niet wilde teleurstellen, zelfs niet op zijn – bijzonder pittige – examen. Hij maakte de overgang van pure wetenschap naar de geneeskunde ongelooflijk boeiend.

5. Als student was ik…

volop betrokken bij het studentenleven maar ook geïnvesteerd in mijn studie. Als lid van Miezerik deed ik mee aan alle activiteiten: van de doop, de cantussen en de feestjes tot de legendarische verkiezingsweken. Maar hoe laat het de avond voordien ook werd, ´s ochtends zat ik altijd goed voorbereid in de les en wilde ik het ook goed doen - net zoals de meeste geneeskundestudenten. We motiveerden elkaar daarin echt. Daarnaast was ik één van de tien studenten die destijds StuRa hebben opgericht.

6. Als er één ding is dat ik aan UHasselt geleerd heb, is het…

hoe belangrijk die balans tussen studeren en een sociaal leven is. In welke functie je ook terecht komt: je hebt echt beide nodig. Werk is belangrijk, maar zodra je de deur achter je dichttrekt, moet je kunnen ontspannen en steun vinden in een warme kring van familie en vrienden. Dat is ook advies dat ik onze studenten en assistenten vaak meegeef. Hier in Canada legt men nog meer druk op studenten die geneeskunde willen studeren dan in België. In de middelbare school moeten ze niet alleen excellente schoolresultaten behalen, maar ook al onderzoeksprojecten uitvoeren en vrijwilligerswerk lopen in een ziekenhuis. Zeker wanneer de prestatiedruk zo hoog ligt, is het cruciaal om ook tijd te nemen voor jezelf.

7. Hoe zou jij jouw job omschrijven in max. 5 zinnen?

als afdelingshoofd Neuro-Interventie behandel ik patiënten met afwijkingen in de bloedvaten van de hersenen en de hals, vaak na een beroerte of hersenbloeding. Via een minimaal invasieve ingreep, waarbij we door de aders van de pols of lies werken, verwijderen we bloedklonters in een mum van tijd. Ik voer die bijzonder geavanceerde behandelingen niet alleen zelf uit, maar leid ook specialisten op in neuro-interventie en ontwikkel nieuwe onderzoekslijnen in dit veld. Mijn job als professor is de perfecte combinatie van patiëntenzorg, onderwijs en innovatief onderzoek.

8. Wat vind je het allerleukste / uitdagende aan die baan?

Het mooiste en meest uitdagende aan mijn baan is zonder twijfel de enorme impact die we met onze ingrepen kunnen maken. Zonder behandeling zouden veel van deze patiënten sterven of levenslang gehandicapt blijven, met ingrijpende gevolgen op sociaal, menselijk en economisch vlak. Zodra ze binnenkomen, moet alles razendsnel gaan. Elke seconde telt, want “time is brain”. De procedures zijn uiterst delicaat en vereisen maximale focus, maar de voldoening die je achteraf voelt, is enorm. Mijn onderzoek richt zich ook voornamelijk op het verder verbeteren van deze levensreddende procedures.

9. De sleutel voor succes ligt volgens mij bij…

een combinatie van factoren. Eerst en vooral moet je een helder plan hebben: weten wat je wil bereiken en waarom, en dat doel niet loslaten. Daarnaast is het cruciaal om uit je comfortzone te durven stappen en altijd een positieve attitude te behouden, ook wanneer het soms lastig is. Ook hard werken is een absolute must. De ingrepen die ik uitvoer, duren soms maar tien minuten, maar het vergt jaren van toewijding en training om ze goed in de vingers te krijgen. Je moet jezelf voortdurend blijven uitdagen, de lat hoog blijven leggen en altijd goed voorbereid aan de start verschijnen. Dat laatste heb ik trouwens ook in Diepenbeek geleerd. (lacht)

10. Mocht je iets willen/kunnen terugdoen of teruggeven aan je alma mater: wat zou dit zijn?

Ik hoop in de eerste plaats anderen te inspireren met mijn verhaal. Ik ben allesbehalve een genie, maar ik wist wat ik wilde en ben daar ook voluit voor gegaan. Met hard werken en doorzettingsvermogen kan je ver geraken. Als er studenten of alumni zijn die eenzelfde richting uit willen, mogen ze me altijd contacteren. Voor UHasselt en haar community wil ik graag een ijsbreker en wegbereider zijn.